6 Şubat 'asrın felaketi'nin 1. yılı! Depremde can veren miniğin son sözü: ANNE
Hatay Antakya'da 6 Şubat depremlerinde yaşadıkları binanın çökmesiyle eşi ve kızı ile enkazdan yaralı kurtulan 36 yaşındaki Semra Ceylangüden, o gün oğlunu kaybetmenin acısını ilk günkü gibi yaşıyor.
- Ceylangüden, Kahramanmaraş merkezli depremlere, Güzelburç Mahallesi'nde beş kattan oluşan 58 blokun tamamının yıkılması sonucu hemen hemen 1200 kişinin yaşamını yitirdiği "600 Evler Konut Yapı Kooperatifi"nde eşi, çocukları Yağmur (11) ve Muzaffer (6) ile yakalandı.
- Enkaza dönen binadan depremin 10'uncu saatinde kendi imkanlarıyla çıkan Semra Ceylangüden'in kızı Yağmur ve eşi de yaralı olarak kurtarıldı.
72 SAAT SONRA CESEDİNE ULAŞILDI
- Bölgeye gelen arama kurtarma ekipleri, 72 saat sonra Muzaffer'in cansız bedenine ulaştı.
- Aile, tedavilerinin ardından İskenderun Teknik Üniversitesi yerleşkesinde bulunan konteyner kentinde yaşamını sürdürüyor.
DEPREMDEN ÖNCE AİLESİYLE VEDALAŞIR GİBİ KONUŞMUŞ
- Evladını kaybetmenin acısını yaşayan Ceylangüden, tüm acılara rağmen hayata tutunmaya çalıştıklarını söyledi.
- Deprem günü oğlu Muzaffer ile yaptığı konuşmayı anlatan Ceylangüden, "Deprem sabahı saat 04.00 gibi oğlum beni uyandırdı. Yatırdığım oğlum, 'Anne seni çok seviyorum' dedi. Ben de yatmasını, yarın okulunun olduğunu söyledim. Sonra, 'Anne, ablamla babama da söyle onları da çok seviyorum' dedi." ifadesini kullandı.
- Ceylangüden, kısa süre sonra depremin olmasıyla enkazda kaldığı dakikalarda yakınında olan kızı Yağmur'un sesini duyduğunu ancak oğlundan ses alamadığını dile getirdi.
ENKAZ ALTINDAYKEN KIZININ SESİYLE HAYATA TUTUNDU
- Deprem sabahını unutamadığını belirten Ceylangüden, şöyle devam etti:
"Eşime, 'deprem oluyor galiba' dedim. Ondan sonra ben ve eşim, 'çocuklar' diye bağırdık. 'Yağmur, Muzaffer' demeye kalmadı. Muzaffer, 'anne' diye bağırdı ve ev tamamen yıkıldı. Kızımın sesi güç verdi. Ufak bir delik vardı. Oradan her yerin yıkıldığını gördüm. Bir umut ışığı gördüm. Kızımdan ses gelmeseydi kesinlikle o ışığı göremezdim. Çünkü oğlumun öldüğünü anlamıştım. Üzerinden bir yıl geçti neredeyse ama hala yanıyorum. Yaklaşık 2 ay ayaklarımdan dolayı hiç yürüyemedim. Allah kimseye evlat acısı yaşatmasın. Evim, barkım, yuvam hiçbir şey umurumda değil. Evladımı alsaydım, başka bir şey istemezdim. Evladımın özlemi hiç bitmiyor."
